Kilka lat temu śmiałem się w duchu, kiedy pewna osoba uważająca się za autorytet powiedziała, że 6 stycznia jest wspomnienie świętych Kacpra, Baltazara i Melchiora. Prawda jest taka, że Kościół nigdy nie uważał ich za świętych ani nie ogłosił ich świętymi. Są to bardzo ważne osoby w kontekście Bożego Narodzenia, ale nie znamy ich dalszych losów. Dlatego nie możemy ich nazywać świętymi. Kościół jest zawsze ostrożny w tej kwestii. Jednak nie wyklucza to tego, że może są teraz w gronie świętych w niebie i śmieją się, że to piszę. Zobaczymy.
Żeby się trochę zrehabilitować w ich oczach napiszę, że uważam ich za ludzi genialnie otwartych na rzeczywistość duchową. A więc także na rzeczywistość wiary. To nie jest tak, że Pan Bóg ich wysłał w daleką drogę do Betlejem. Osiodłał im wielbłądy i włączył i ustawił GPS na tą małą mieścinę w Palestynie. Nie. Oni byli ludźmi nauki. Widząc nową gwiazdę mogli stwierdzić, że to ciekawe zjawisko a następnie opisać to w swoich księgach naukowych. Ale oni są otwarci na sferę duchową. Zachwycają się jasnością, jednak gdzieś wewnątrz wiedzą, że to musi być coś więcej. Myślę, że jako intelektualiści znali Pisma narodu żydowskiego. A wszystkie mówiły, że przyjdzie w chwale Mesjasz. Może to właśnie on. Otwarci na niezwykłość. Otwarci na uwierzenie w to. Otwarci na uczestnictwo w tym. Ileż wiary mają, nie będąc żydami, klękając w szopie przed zwykłym dzieckiem.
Piszę to, żeby trzej królowie byli wyrzutem sumienia dla nas. Jesteśmy niesamowicie bliscy i blisko Pana Boga. Tyle rzeczy dzieje się w Twoim życiu nie przez przypadek. Tyle łask, które dostajesz po modlitwie. Chodzi także o rzeczy materialne czy wydarzenia, które toczą się szczęśliwie. Tyle ludzi postawionych na Twojej drodze, żeby Cię ubogacić. Czy potrafisz być otwarty tak jak dalecy trzej goście i powiedzieć: „O rany, to Pan działa!”? Otwórz się, zobacz, uwierz. A potem zacznie się droga Twojego życia, na której nie będziesz się bał, bo będzie prowadził Cię Pan.
