Niedziela Palmowa zawsze jest dniem, kiedy mam skrajnie różne emocje. Z jednej strony wiem, że zaczyna się wypełniać to, do czego prowadził mnie cały Wielki Post. Za chwilę Jezus siądzie do Ostatniej Wieczerzy, pójdzie się modlić na Górę Oliwną, a później sąd i śmierć. Z drugiej strony, kiedy stoimy na procesji z palmami serce jakoś się raduje, bo w końcu ta procesja jest na cześć triumfalnie wjeżdżającego Pana. W sercu jest radość obok smutku.
Zawsze w tym dniu myślę o tych wszystkich ludziach z Ewangelii, którzy rzucają palmy i płaszcze przed Jezusem. Manifestują swoją wiarę wykrzykując „Hosanna!”. Za kilka dni ci sami będą głośno krzyczeć z innymi: „Na krzyż z Nim!”. A przecież to ten sam Jezus. Zaledwie w kilka dni z Mesjasza stał się dla nich kimś, kogo trzeba zabić. Przerażające jest to, że to nie są ludzie, którzy są jacyś inni niż ja; że są skłonni do takich diametralnych rzeczy. To ludzie tacy jak każdy z nas. Myślę, że dzisiejsza Ewangelia ukazuje naszą naturę. Jak blisko nam do zdrady swojego Boga. Zobacz na Piotra i innych w czasie tych ostatnich dni Jezusa. Myślę, że musimy znać nasze skłonności po to, aby rozważniej wybierać w swoim życiu i by być blisko Jezusa. Wiesz dlaczego trzeba być blisko Jezusa? Powiesz, że Ty to nigdy Go nie zdradziłeś. A ja wiem, że Go nie zdradziłeś, bo chcesz być blisko Niego. A On daje Ci łaskę wiary i wierności.
