Miesiąc: maj 2019

Słowo na tę niedzielę będzie krótkie. Piszę je w nocy po wszystkich zajęciach, które były na parafii. Ale nie trzeba wielu słów o sprawie, która dziś szczególnie mnie uderza ze Słowa, które Chrystus mi daje. 

Spotykam się z grupą młodzieży, która przygotowuje się do bierzmowania już trzeci miesiąc. Na początku poprosiłem ich, że jeśli coś mówię niepoprawnie, aby mnie poprawiali. A jeśli brakuje mi słowa trzeba mi podpowiadać. Ja jestem dla nich przewodnikiem na drodze wiary (a przynajmniej niegodnie próbuję) a oni moimi nauczycielami hiszpańskiego. No i mój pomysł… nie wypalił. Kiedy zmagam się z jakimś słowem pytam i… nie dostaję odpowiedzi. Spytałem naszej siostry zakonnej Gosi, która pracuje długie lata w Boliwii co jest. Odpowiedziała, że młodzież jest bardzo zakompleksiona i zamknięta. Potrzeba długich miesięcy, aby zaczęli bardzo aktywnie się włączać. A już na pewno nie będą poprawiać swojego Padre. 

Piszę tę historię z życia, bo myślę, że każdy z nas nie ma poczucia zdrowej (nie pysznej) wyjątkowości samego siebie. W różny sposób swoje kompleksy maskujemy i nie przyznajemy się do nich przed nami samymi. A dziś Ewangelia, która jest czystą prawdą, więc sam Bóg Ojciec do nas woła. On w Trójcy Świętej chce przyjść do nas i w nas zamieszkać. Jak musimy być cenni w oczach Boga, że Ten, który jest wszechmocny chce mieszkać w nas. Nie ma lepszej rekomendacji najwyższej wartości niż Bóg, który chce być z Tobą non stop w Twoim życiu i w Twoim wnętrzu. 

Chrześcijanin to człowiek chodzący z uśmiechem na ustach i z głową do góry. Obserwując siebie i innych widzę pewną zależność. Im więcej Boga w życiu, tym większe poczucie wartości i śmiałość w relacjach. Bóg leczy nasze zranienia z przeszłości i nie pozwala nam się bać relacji z innymi. Co możemy stracić, skoro mamy wszystko, czyli Jego.

W Boliwii, podobnie jak to robiłem przez ostatnie lata w Polsce, tłumaczę istotę Kościoła. Dzieciom mówię, że Kościół to nie kościół w znaczeniu budynku. Dorosłym natomiast, że Kościół to nie tylko duchowni i osoby konsekrowane. W tym zmaganiu się Pan Bóg przez dzisiejsze Słowo podniósł mi poprzeczkę. W jaki sposób?

W pierwszym czytaniu widzimy jak św. Paweł i św. Barnaba tworzą Kościół wśród pogan. Głoszą Słowo Boże, umacniają wiernych i ustanawiają Starszych (biskupów). Ale w tym wszystkim nie może nam umknąć jedna bardzo ważna rzecz. Obaj apostołowie każde swoje działanie odnoszą do Boga. Starszych polecili… Panu. Przybyli do Antiochii, bo… łaska Boża tego chciała (w znaczeniu sam Bóg). Na miejscu opowiedzieli o swoich dziełach dokonanych w poprzednich miejscach? Nie! Mówią, że Bóg przez nich działał. Bóg w ich działaniu i Słowie jest sprawcą wszystkiego co tworzy Kościół.

Drugie czytanie to opowieść o Nowym Jeruzalem. Jest to symbol Kościoła. Zostaje dany Ziemi z… Nieba. Jest to miejsce mieszkania Boga z ludźmi. Jest piękny i święty, ale pięknem i świętością samego Boga. Do Nowego Jeruzalem zaproszony jest każdy. Nawet najgorszy grzesznik.

W Ewangelii Jezus po zbawieniu ludzi a w trakcie tworzenia się Kościoła zapowiada, że przejdzie On do całkiem innej przestrzeni tej wspólnoty. Pójdzie do Ojca, aby wraz z Duchem Świętym dalej uświęcać wierzących. Są dwa światy Kościoła – ziemia oraz niebo jako miejsce przebywania Boga.

Kościół to nie budynek ani duchowni. I wydawałoby się, że można zostać na definicji Kościoła jako wspólnoty wszystkich ochrzczonych. Ale dzisiejsze Słowo mówi nam, że to tylko wycinek obrazu Kościoła. Trzeba dodać do tego całą rzeczywistość Trójcy Świętej i Bożego działania.

Sprawa jest o tyle ważna, bo stanowi jak zawsze odpowiedź Bożego Słowa na rzeczywistość, która jest teraz. Wiem co się dzieje w Polsce i jak trudno jest dziś przyznawać się, że jestem Kościołem. Jednak Bóg dziś tłumaczy, że to, co dziś jest krytykowane i przez wielu odrzucane to właściwie tylko wycinek, bo pozostaje jeszcze Bóg. On też stanowi Kościół. I chociaż my, jako Kościół ziemski okazujemy się strasznymi grzesznikami i nie dorastamy do niczego, o czym mówi Ewangelia, to nad tym wszystkim jest On. Każdy kto będzie chciał, przyjdzie i u Boga się uświęci. Mimo wszystko. Bóg zawsze będzie działał w swoim Nowym Jeruzalem. Nawet jeśli Kościół ziemski nie będzie nic znaczył i będzie totalnie odrzucony. Czy boję się tego? Nie. Wierzę, za papieżem Benedyktem XVI, który pisał o tym już dawno temu, że będzie to najlepszy czas na głoszenie Ewangelii. Głowa do góry, bo „bramy piekielne go nie przemogą”.

Niedziela Dobrego Pasterza to nie jest nigdy temat oderwany od rzeczywistości. O ile dzieci w Polsce w wielkich miastach jeżdżą ze swoimi nauczycielami w ramach wycieczek szkolnych oglądać zwierzęta domowe, tak tu owce to rzeczywistość codziennego dnia. Zdjęcie, które jest u góry zrobiłem w tym tygodniu. Wracałem z jednego z cmentarzy po pogrzebie. Tym razem to starsza pasterka, która pilnuje owiec. Cała sytuacja dzieje się niedaleko nowej szkoły, więc dzieci mają widok codzienny. Szkoła, jedna z trzech, jest o tyle interesująca, że ładnie zbudowana, ale na zupełnie pustym miejscu za zabudowaniami. Oczywiście przyleciał helikopterem sam prezydent, aby ją uroczyście otworzyć. U nas w Boliwii robi się takie rzeczy, żeby przyleciał prezydent. Wszyscy machali i uśmiechali się mając w głowie, że to dzięki niemu to mają. Hmmm…

Jednak nie o Pasterzu chcę dziś pisać. Stwierdziłem, że obraz ten jest tak znany przez wszystkich chrześcijan, że mogę skoncentrować się dziś na zupełnie czymś innym. Porusza mnie bardzo dziś w pierwszym czytaniu sprawa św. Pawła i św. Barnaby w Antiochii Pizydyjskiej. Głoszą oni z mocą Pana Jezusa i bardzo szybko okazuje się, że na ich spotkania przychodzi całe miasto zafascynowane Ewangelią. Żydzi, którzy na początku towarzyszyli im i ich słuchali zaczynają czuć coraz większą zazdrość. Nikt tak nie reaguje kiedy to oni chwalą Boga Jahwe. Jednak przychodzą z zewnątrz Paweł i Barnaba i gromadzą się wszyscy. Z wielką złością przeciwstawiają się apostołom. Nie chodzi o polemikę z treściami samymi w sobie. Chodzi o tą wielką zadrę zazdrości w sercu. Myślę, że w głębi serca byli przekonani o mocy i prawdzie Ewangelii. Ale to oni głoszą a nie my.

Zdarzało mi się, że w moim życiu podobnie z zazdrością wypowiadałem się niezbyt dobrze o rzeczach, które w rzeczywistości były bardzo dobre. W głębi serca wiedziałem, że to jest dobre, pozytywne i od Jezusa. No ale ja tego nie robię. Więc trzeba skrytykować i wmówić sobie, że to jest złe.  Dziś staram się tak nie robić. To mechanizm w nas, ludziach, który opisuje pierwsze czytanie. Myślę, że dziś Bóg apeluje przez to Słowo i chce powiedzieć, że skoro jesteśmy w Jego owczarni to powinniśmy zawsze być otwarci na Jego działanie. Nawet przez innych ludzi, po których byśmy się  nie spodziewali. Jeśli to jest dobra rzecz i ją rozpoznasz to nie zazdrość tylko przyjmnij i pomóż w tym dziele, bo Pan przychodzi w tym i do Ciebie.

Prowadzę wśród kandydatów do bierzmowania kurs Nowe Życie. Jeśli go znasz to wiesz jak Słowo Boże w nim zawarte może przemienić wszystko. Jeśli go nie znasz – poznaj! Lubię patrzeć i widzieć na twarzach słuchaczy, kiedy Słowo Boże trafia do ich serc. Nie tylko na kursie, ale zawsze wtedy, kiedy głoszę. Jasne, że jestem tylko narzędziem a owoce daje Mistrz. Ale po ludzku lubię widzieć jaśniejące nową perspektywą oczy. Na marginesie mówiąc, Czytelniku – mała, ale ważna prośba. W czasie homilii słuchaj patrząc na głoszącego. To ważne dla nas księży i głoszących. Patrząc potwierdzasz, że to Słowo jest Ci potrzebne wybijając z głowy poczucie zniechęcenia, które próbuje nam ciągle podszeptywać diabeł. Ale patrząc zaciekawionym wzrokiem wymagasz od duszpasterza. Zamiast narzekać na jakość homilii, słuchaj i patrz dając do zrozumienia, że jesteś wymagającym słuchaczem, dla którego trzeba Słowo przemedytować i „obgadać” z Panem. Wracając do meritum. W czasie naszych konferencji widziałem na twarzach młodych ludzi dwa razy duże poruszenie. Jest to o tyle szczególną rzeczą, że pracuję wśród Colia czyli ludzi z gór. A uwierz, oni nie są w ogóle wylewni w wyrażaniu siebie. Pierwszy raz, gdy mówiłem o tym, że Jezus pokazuje nam prawdę o nas samych wyrzucając kłamstwa, które nam wmawia szatan, zapytałem retorycznie czy jest w grupie dziewczyna, która myśli o sobie jako o nieatrakcyjnej i bezwartościowej porównując się do koleżanek. Silne poruszenie na twarzach. Drugi raz był bardziej spektakularny, bo dotyczył i chłopców. Rozmawialiśmy o naszym obrazie Boga, który wyrobiliśmy sobie lub jaki nam przekazano. Obraz Boga, który poznaliśmy czytając przypowieść o synu marnotrawnym był tak skrajnie inny niż obrazy w ich głowach. Obraz Boga karającego i nieosiągalnego zetknął się z prawdziwym obrazem Boga kochającego ponad wszystko i mimo wszystko, bliskiego i na wyciągnięcie ręki. To spowodowało poruszenie wewnątrz i odbiło się na twarzy moich młodych słuchaczy. 

Fałszywy obraz Boga lub przeakcentowanie totalne jednego z Jego przymiotów zamyka nam drogę do pokochania Go i do nawrócenia. A wystarczy słuchać Słowa Bożego. W kuchni, gdy kucharz jest mistrzem w swoim fachu nie przesadza ze smakami (słodki, gorzki, słony, kwaśny) a one wzajemnie się uzupełniają tworząc artyzm smaku potrawy. Dzisiejsze Słowo Boże robi to samo z dwoma obrazami Boga. 

Z jednej strony mamy Boga potężnego. W pierwszym czytaniu Apostołowie odpowiadają z odwagą na zarzuty głoszenia Ewangelii. Mówią o Jezusie, którym pogardzili wszyscy. On umarł i zmartwychwstał. Ale teraz jest potężny i trzyma w swoich rękach losy świata. Tak, to jest ich Mistrz i Pan. Pięknie to podkreśla św. Jan w Apokalipsie. Widzi jak Baranek zabity, czyli Jezus odbiera wszelką chwałę od wszelkiego stworzenia. Te wszystkie mądre stworzenia mówią ciągle, że Jezus ma wszelką moc. Nie tylko nad Kościołem czy Ziemią jako planetą. Ale nad wszystkimi istniejącymi galaktykami. To jest Twój Pan – nieograniczenie potężny.

Z drugiej strony widzimy w Ewangelii tego wszechmocnego naszego Pana w zwyczajnych czynnościach dnia. Przychodzi On, żeby pobyć ze swoimi apostołami. Daje rady co do połowu, przygotowuje ognisko, piecze ryby i zajada się nimi. Bierze na spacer i rozmowę świętego Piotra. To potrzeba Pana by być blisko tych, których ukochał. Miłość to chęć bycia z ukochaną osobą jak najczęściej. To drugie oblicze Pana.

Zbalansuj swoje patrzenie na Jezusa. To da Ci właściwy obraz. To Bóg wszechmocny, który jest groźny przez swoją moc. Z drugiej strony ten Jezus chce być obecny w Twoim życiu, w Twoich normalnych obowiązkach. Jego misja w ciele na ziemi się zakończyła. Ale wierzę, że gdyby mógł to teraz chętnie wziąłby Cię na spacer, aby porozmawiać i zapytać z uśmiechem: Kochasz mnie?