Mija kolejnych kilka miesięcy od mojego wpisu o życiu i duszpasterstwie na misjach. Stwierdziłem dziś, że należy znów podtrzymać więź z tymi, którzy wspierają mnie przez następny wpis. Będzie to kilka historii, które były dla mnie ważne i szczególnie mnie poruszyły.
Na początku Wielkiego Postu przyszła do mnie pewna Señora z prośbą o sakrament namaszczenia chorych dla swojej mamy. Po wzięciu wszystkiego co potrzebne pojechaliśmy w stronę miejscowości Rio Blanco. Wiedziałem, że będzie to wyjątkowe wydarzenie, gdyż zapraszała do domu chorej. W Boliwii dom to twierdza, która się strzeże i chroni. I właściwie nikt z zewnątrz, poza najbliższą rodziną, nie przekracza progu tej fortecy. Dom był bardzo skromny. W pokoju chorej stało tylko łóżko. Stary, ale zadbany stół i mała szafka. Oczywiście nie było podłogi a w oknach zamiast szyb była siatka. Później, przy okazji pogrzebu poproszono mnie w innym miejscu o poświęcenie domu i tam po raz kolejny przekonałem się w jak skrajnie słabych warunkach mogą żyć ludzie. W dwóch pokojach stały tylko 4 łóżka i jeden stary kineskopowy telewizor. Ale prawda jest taka, że ludzie w Boliwii spędzają życie na zewnątrz, w domu właściwie tylko śpią. Wracając do naszej chorej okazało się, że to starsza, bardzo chora kobieta. Miała wyraźnie widoczne rysy indiańskie i mówiła tylko w języku Quechua (język Indian). Na szczęście poinformowano mnie, że rozumie język hiszpański. Dzięki temu udało mi się ją wyspowiadać na zasadzie potwierdzenia i zaprzeczenia moim słowom, gdy pytałem. Po całej celebracji uderzył mnie jeden fakt. Córki obecne przy namaszczeniu podały mi bukiet polnych kwiatów. Byłem zdezorientowany. Zobaczyły to i powiedziały, że przecież podaje się zawsze bukiet dla chorej i umierającej osoby po spowiedzi i namaszczeniu chorych. Ja podawałem pierwszy raz, ale pomyślałem jak zwyczaje tych ludzi pięknie podkreślają działanie sakramentów. Pożegnałem się z ową leżącą kobietą ze spokojną twarzą i bukietem w rekach idącą na spotkanie ze swoim Zbawicielem.
Pod koniec Wielkiego Postu nasza prałatura (diecezja) miała wielkie święto. Został wyświęcony nowy ksiądz. Przy dużej i wystarczającej liczbie księży w Polsce to wydarzenie wydaje się z Twojej strony, drogi Czytelniku, nie aż tak wyjątkowe. Jednak mamy tutaj nie więcej niż 30 księży. Są to misjonarze i boliwijscy księża. Wśród misjonarzy mamy oczywiście polaków oraz włochów. Misjonarze są na jakiś okres pracy, dlatego dla każdej diecezji szczególnie cenny jest każdy ksiądz wyświęcony na miejscu. Jest on stąd, z Boliwii i będzie pracował tutaj zawsze. My też się cieszymy, bo jako misjonarze modlimy się i ewangelizujemy, aby powołania były stąd. Nowy ksiądz przy obecności wszystkich księży został wyświęcony i przyjęty do grona prezbiterium. Była to okazja do tego, aby się spotkać ze wszystkimi księżmi i porozmawiać. Nie spotykamy się często, bo dzielą nas duże odległości i góry. Sama droga z Bulo Bulo do Aiquille, gdzie jest katedra to jakieś 7 godzin drogi w większości po górach. A uwierz mi, Czytelniku, że to nie jest droga tak wygodna jak przez nasze Tatry. Wije się w niezliczone zakręty, ma bardzo słabą nawierzchnię i jedzie nią wiele samochodów. Jest położona na takiej wysokości, że jedzie się na wysokości chmur. Ale jest ubrana w przepiękne widoki.
W czasie naszego spotkania związanego ze święceniami był też mocny wątek polski. Dzień wcześniej podczas kolacji rozmawialiśmy o wielu sprawach. Pamiętam, że jeden z boliwijskich księży stwierdził, że w Polsce nie brakuje księży więc ludzie nie mają i nie mieli problemów ze spowiedzią czy coniedzielną Mszą świętą. Wtedy ks. Tomek Grzyb zaczął opowiadać o czasach naszych unitów. Jak ludzie w parafiach, gdzie nie było księdza z powodu zaborcy gromadzili się w niedzielę w kościele. Kładli na ołtarz stułę, ornat i modlili się za siebie, ale także o księdza. Zapamiętałem pełne podziwu oczy boliwijskich księży. Dla nich było to nie do pomyślenia, bo jesteśmy w kraju, gdzie walczy się o każdego człowieka, żeby zaczął praktykować. Swoją drogą, poczułem się strasznie dumny z tego powodu, że wyrosłem i jestem z polskiego Kościoła. Dlatego, drogi Czytelniku jeśli czytasz ten wpis i czasem pomodlisz się za nas, tu na misjach wpisujesz się w piękną i świętą polską tradycję dbania o Kościół.
Napisałem tu kilka rzeczy, które w szczególny sposób utkwiły mi w pamięci. Jednak takich sytuacji jest naprawdę dużo. Misje to ciągle zmieniająca się i zaskakująca rzeczywistość. Jednak w tym wszystkim coraz bardziej widzę jak Duch Święty z wielką mocą prowadzi mnie po tych zaskakujących drogach opiekując się, wręcz w sposób widzialny.
Na zdjęciu przygotowanie do Mszy świętej na boisku szkolnym. W akcji oczywiście dzieci.
