Czasem my, misjonarze z boliwijskiego tropiku rozmawiamy dlaczego ludzie ochrzczeni tak bardzo słabo korzystają z Mszy Świętej i innych sakramentów. Próbujemy wszystkiego, żeby pokazać im drogę do Chrystusa ale czasem jest to „głos wołającego na pustyni”. Nie Janowy głos wołający o nawrócenie, ale głos w znaczeniu przez nikogo nie słuchany. Prawda jest taka, że Boliwia jest biednym krajem. Ludzie w górach żyją w absolutnym ubóstwie nie mając czasem co jeść. Tu, w tropiku jest trochę inaczej. Są owoce, które w tutejszych dobrych warunkach można zbierać i kupować. I pozostają jeszcze uprawy liści koki, które przynoszą zawsze dochody. Reasumując, ludzie w tropiku nie dotykają problemu biedy. Mają pieniądze na podstawowe potrzeby co sprawia, że po latynosku myślą, że nic więcej nie jest im potrzebne. To zgubne myślenie przenosi się na poziom wiary. Droga życia z Bogiem została zastąpiona drogą życia z rzeczami materialnymi. I stosują zgubny wniosek: Nic mi już więcej nie jest potrzebne. Piszę tutaj o moich parafianach. Ale czy w życiu każdego nas, może w sposób bardziej wyrafinowany, nie stosujemy opcji innej drogi, która w naszym maksymalnie błędnym myśleniu trochę bardziej zaspokaja i interesuje niż droga Chrystusa?
Dostaliśmy wielki dar od Boga, o którym pisze dziś św. Paweł w II czytaniu. Jest to wolność. Jednak z nią jest trochę jak z technologią nuklearną odkrytą przez ludzkość. Może nieść wielkie owoce śmierci a może pomagać w produkcji energii elektrycznej. W wolności możemy zniszczyć wszystko co piękne w nas, ale możemy też wzrastać i być naprawdę kimś wielkim.
Bóg w swojej miłości pokazuję jak żyć w absolutnej wolności i jak wzrastać. Trzeba iść drogą, na której On jest największą wartością. Wykorzystać wolność do wyboru właśnie Jego. Możesz wybrać jako drogę swojego życia dążenie do pieniędzy, sławy czy pychy. Tylko czy te rzeczy Cię nie zniszczą? Czy te rzeczy Cię kochają i chronią? Czy dadzą Ci życie wieczne?
Dlatego Jezus dziś w tak zdecydowany sposób upomina się o sposób kroczenia za Nim. Szatan przez wiele rzeczy będzie chciał nas omamić i odłączyć od Jezusa. Jednak my jako uczniowie chcemy kroczyć za Jezusem, który ma wszystko. Bez oglądania się i rozglądania za czymś innym. Na tym polega ortodoksja chrześcijańskiego życia.
