Świeccy w Kościele.

Rola świeckich w Kościele. Dałem taki tytuł wpisu. Są to moje obserwacje z punktu widzenia księdza i misjonarza. Temat jest o tyle interesujący że jest jednym z głównych życia Kościoła od kilku ładnych lat. Papież Franciszek jako głowa Kościoła powszechnego ciągle podkreśla rolę świeckich i chciałby dać tej największej części wspólnoty jeszcze większego dynamizmu. Świeccy z każdym rokiem angażują się w coraz szerszej formie. Dosyć ciekawa informacja, a propo tego, przewinęła się w relacjach z wizyty polskich biskupów Ad limina w Watykanie. Prasa podała wśród innych wiadomości z wizyty że biskupi byli szczególnie zaskoczeni ile ludzi świeckich pracuje w najwyższych dykasteriach i urzędach Kościoła.

Kto choć troche mnie zna wie że jestem absolutnie za jak największym zaangażowaniem ludzi świeckich bo mam świetne świadectwa ich pracy na rzecz Kościoła i ewangelizacji, czasem ramię w ramię ze mną jako księdzem. Jednak że są to wpisy misyjne, chciałbym napisać o zaangażowaniu świeckich w kontekście misji. 

Na początku czuje gorącą potrzebne podziękowania wszystkim wspierających misje z Polski. Oczywiste że chodzi tu o pomoc materialną, bez której nasza misja nie funkcjonowałaby. Ale myślę że muszę też podkreślić stronę duchową pomocy. Ogrom modlitwy, której potrzebujemy tu jak tlenu do życia. Ale jest coś też ważnego. W ciągu lipca i sierpnia gdy byłem w Polsce spotkałem się prywatnie ale i w przypadku głoszenia Słowa Bożego w różnych parafiach z setkami osób. Zawsze spotykałem się z wielkimi wyrazami wsparcia tego co robimy w krajach misyjnych. Wystarczył uśmiech, zainteresowanie i zamienionych kilka słów. Może myślisz że to mała rzecz. Nie jest taka. Z polski wyjechałem z potężnym wsparciem ludzi których spotkałem. Jest to o tyle ważne że zdarza się że spotykamy się tutaj czasem z niezrozumieniem lub też antypatią gdy głosimy Słowo Boże. A Boliwijczycy bardzo rzadko wyrażają swoją aprobatę a prawie nigdy wdzięczność wprost związaną z nasza obecnością i pracą. Myślę że to wynika też z ich kultury i osobowości. Tu masz jeden przykład wielkiego wsparcia jakie możesz dać i pewnie dajesz misjonarzowi i jego misjom. Za co gorąco dziękuje.

Innym przykładem zaangażowania świeckich jest ich realna praca na misjach. Przykładem tego jest Basia która pracuje teraz ze mną na parafii. Skończyła ona prawo cywilne i prawo kanoniczne, a później zgłosiła się do Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie że chciałaby wyjechać na misje. Bardzo cenię jej pracę bo bardzo dba o kościół jak i dom parafialny. Jednak nie to jest najważniejsze w jej misji. Zna naukę kościoła przez swoje studia dlatego razem ze mną na parafii głosi katechezy przed chrztem, bierzmowaniem czy w wioskach w górach. Basia zajmuje się też wspólnie ze mną grupą ministrantów gdzie wiekszą część stanowią dziewczynki. To co obserwuje to czasem jej słowa i świadectwo że osoba świecka jest na misjach uderza jeszcze silniej w słuchaczy. Jednocześnie nawiązuje super relacje z ministrantami i grupą do bierzmowania. Traktują bliżej niż mnie ale z dużym szacunkiem, bo wiadomo, ksiądz to ksiądz i zawsze będzie pewna bariera. Podsumowując jestem bardzo wdzięczny za wielką pracę Basi, a jej przykład pokazuje że ewangelizować Słowem i przykładem może i powinien każdy (to wynika z chrztu). Muszę jednak dodać że nie zawsze trzeba wyjeżdżać jak ona na misje jako misjonarka. Wczoraj wraz z grupą Polaków spotkaliśmy się z dwiema dziewczynami p studiach które przyjechały do Boliwii jako wolontariusze pomagający siostrom. Jedna z nich jest lekarzem a druga pielęgniarką i pracują w ośrodku dla samotnych kobiet w ciąży. To także wielka pomoc i zaangażowanie w dzieło misyjne.

Inną bardzo ciekawą i cieszącą rzeczywistością jest zaangażowanie ludzi świeckich tutaj na miejscu. Czasem Duch Święty dotyka serc ludzi tutaj, którzy widząc kruchość i brak zainteresowania Kościołem i wiarą tutaj, zaczynają się z mocą angażować. Jednym z takich przypadków jest wieli przyjaciel polskich misjonarzy Zenon, zwany przez wszystkich z szacunkiem Don Zenon. To katechista z parafii Aiquile, gdzie pracowałem w tamtym roku. Jest odpowiedzialny z ramienia parafii za życie sakramentalne ludzi żyjących w górskich wioskach. To on planuje wizyty księży z szefami wiosek. To on w języku quechua przygotowuje do sakramentów. Jednocześnie wraz z żoną dają wielkie świadectwo chrześcijańskiej wiary. Czasem gdy rozmawiam z nim mam bardzo poruszone serce. Człowiek który sam pochodzi z gór i bez studiów teologii wykazuje się tym że zna i głosi czystą naukę Kościoła z wielką odpowiedzialnością i miłością do niej. Czyż to nie jest pokaz tego że Duch Święty z wielką mocą działa i teraz?! Jeśli masz chwilę czasu w swoich modlitwach, pomódl się proste za niego. W maju zachorował na COVID i aż do tej pory nie może zreokuperować swojego zdrowia. Jego zdrowie jest na tyle złe że nie może wykonywać teraz swojej pracy.

Musze też wspomnieć jedną z moich wiosek i zaangażowanie dwójki nauczycieli. Nazywa się Chajra Coral i w centrum rozrzuconych domków stoi malutka szkoła z boiskiem. Gdy tylko zacząłem prace w parafii przyjechał przedstawić się nauczyciel prosząc czy może dalej kontynuować prace w tej i sąsiednich wioskach jako katechista. Wraz ze swoją koleżanką pochodzą z dużego miasta Cochabamba. Jednak w ciagu tygodnia mieszkają wśród tych ludzi, ucząc ich dzieci. Jednocześnie są ludźmi Kościoła bo po lekcjach prowadzą katechezę przed I Komunią Św., bierzmowaniem oraz chrztami. Jednocześnie znają praktycznie każdego i próbują rozwiązywać ich problemy. Nie tylko natury duchownej ale także materialnej. Owoce naszej współpracy są zupełnie niezwykłe, nawet dla mnie już przyzwyczajonego do takiej formy pracy. Zorganizowaliśmy I Komunie św. oraz chrzty. Zarówno uczestnicy jak i Eucharystia zawsze były przygotowane perfekcyjnie. Odwiedziny tej górskiej wioski stały się przyjemnością. Dzięki współpracy zaczęliśmy pomagać najuboższym dzięki rozeznaniu nauczycieli. Pomogliśmy zbudować skromny domek dla praktycznie bezdomnej rodziny. Dzieciom które nie mogły grać w piłkę przez długi czas przez brak piłki zapewniliśmy stałe dostawy piłek. Zakupiliśmy siatkę która zabezpieczyła ostre krzewy które przebijały dzieciom piłki. To kolejny przykład jak wzajemna praca księdza ze świeckimi daje na prawda duże owoce. 

To co napisałem jest tylko częścią pracy świeckich w kościele misyjnym. Wbrew niektórym głosom krytycznym, myślę że bez świeckich działających z angażowaniem, przy obecnych warunkach które daje świat głoszenie Ewangelii staję się bardzo trudne lub staje się wręcz niemożliwe.